Weet u nog? Zondag 8 maart 2020: met een rugzak vol goesting vertrok ik toen richting Laos. Om zo halverwege mijn tentje op te kunnen slaan in buurland Cambodja. Bijzonder strak plan dacht ik toen. Al liep het even anders. Dat laatste hoofdstuk althans. Laos kon nog netjes - zij het op de valreep - afgevinkt worden. Deel 2 daarentegen, Cambodja, was even andere koek. Erbinnen geraken: ça va nog. Maar de omgekeerde beweging leek precies niet zo evident. U weet wel: Corona enzo. En geannuleerde vluchten, en gesloten landsgrenzen en een repatriëring en blablabla… . Een regelrechte soep dus. Voor ieder van ons uiteindelijk. Ruim 2 jaar lang.

Maar goed. Intussen zijn we 3 jaar, en een lijf vol boosterprikken verder. Van dat ene beruchte virus lijken we alvast dus verlost. Daar ga ik van uit. Dat andere virus - het reisvirus – lijkt minder makkelijk te temmen. Tot u spreekt dan ook een overtuigde anti-vaxer.

Mijn pijlen zijn nu dus enkel gericht op Cambodja. En ze zijn vlijmscherp gesneden. Geen totaal onbekend terrein meer. Da’s wel waar. Ook al heb ik er destijds enkel desolate straten en gesloten gebouwen gezien en wanhopige reizigers tegen het plakkerige lijf gelopen: ik heb er nog een ferm eitje te pellen. Het hoogtepunt van de reis – de archeologische site van Angkor Wat in Siem Reap (check de Cambodjaanse vlag) – moest toen de ultieme afsluiter worden. Ook hier : geen binnenkomen aan, wegens toe. Gesloten. Potdicht. We gooien de boel nu ondersteboven en starten de reis hiermee. Ik laat me geen 2 keer vangen. Ik zal mijn luttele voorbereidingen van de vorige keer dus achterstevoren moeten lezen. Zal wel lukken. De Arabieren lezen al heel hun leven zo. Mijn gepersonaliseerd toegangsticket - met verplichte foto en al - is alvast in de sacoche. Of rugzak, zo u wil. Ik mag er over een tijdspanne van 7 dagen welgeteld 3 dagen rondzwerven. En ik ga er mijn tijd voor nemen. Dat denk ik toch. Al zal het ongetwijfeld rap jukken om verder naar andere oorden te tjolen. We zien wel hoe snel de ‘archeologische-tempel-vermoeidheid’ zal toeslaan. No stress. Want zo’n kenner ben ik nu ook weer niet. En een heilig boontje al evenmin. De eerste dagen hoop ik alvast nog met een frisse en open blik ten volle van al die boeddhistische pracht te kunnen genieten. Dat moet nog net lukken. Samen met half China wellicht. Dat dan weer ook. Want ook zij hebben de weg naar Cambodja intussen blijkbaar teruggevonden. Ze lopen dus niet enkel de Brugse kasseien weer sjiekeplat. Je herkent ze trouwens nog steeds aan hun gespleten ogen. Maar ook wel aan hun mondmaskers. Ook dát zal vermoedelijk weer tot mijn standaard-garderobe gerekend moeten worden. Ik kan er perfect mee leven.

Maandag 6 maart beginnen we dus aan missie Cambodja 2.0. Via een tussenlanding in Dubai en vervolgens Bangkok, hoop ik een kleine 24u later (je moet er blijkbaar wat voor over hebben) de Cambodjaanse grond te mogen kussen. Volgens het laatste weerbericht: enkel zien dat ik mijn lippen niet verbrand. Just saying. Mijn visum werd intussen ook al netjes geregeld. Met dezelfde verplichte foto. Cambodja binnen geraken zou dus - ook nu - geen probleem mogen zijn. Een zin die me verdacht bekend in de oren klinkt. En een kleine 3 weken later – ergens op zaterdag 25 maart – is de Belgische grond weer aan de beurt. Dat ‘kussen’ hou ik daar nog even in beraad. De dag dat het Belgisch zomeruur nota bene weer in voege gaat. Altijd leuk voor jetlag enzo. Ik zal er niet van wakker liggen. Of misschien net wel. Wie zal het zeggen.

Enfin. Wat er tússen die 2 data zal gebeuren, zullen jullie hier netjes kunnen meevolgen.

Zo. Ik heb gesproken. U weet intussen nog wat u te doen staat? Gegevens achterlaten op de mailinglijst hier ergens links of rechts. Zoek het zelf maar uit. En vanaf dan lekker meegenieten. En laat ons er vooral geen monoloog van maken. Uw stem telt ook. Da’s zeker da.

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

San