Zo. Intussen rijg ik ze met een snelvaart aan mekaar, 'mijn' tuktuk-rijders. Ik heb ze het liefst jong, fris en fruitig.Voor
slechts 1 reden: die zijn nog wat voorzichtig in het verkeer. Alert ook. Vooral dat laatste is hier wel heel erg van doen. En trouw. Zo trouw als een puppy: ze
brengen je ergens naartoe, wachten braafjes tot je je ding gedaan hebt (of dat nu een uur, of twee, of zelfs langer is) - vastbinden met een leiband aan een paaltje hoeft niet eens - en brengen je
vervolgens weer veilig naar huis. Een slaapwel-kusje ontbreekt er nog nét aan.
Om even op een lezersvraag te antwoorden: ja, er rijden - tussen al dat mannelijk testosteron - inderdaad ook vrouwelijke tuktuk-chauffeurs rond (hier ging wat
gegoogel aan vooraf). Of in elk geval toch ééntje. Máár eentje. En blijkbaar tourt die dan nog enkel rond in Siem Reap (mijn allereerste stop). Had ik dat maar
eerder geweten. Zonde. Ik had me met plezier een dag lang laten ontvoeren. Wat een gemiste kans. En dan heb ik het nog niet eens gehad over dat slaapwel-kuske.
Niet dat de Queen hier zich de hele dag lang door haar privé-taxi-chauffeur in een bolide laat rondvoeren. Verre van. Mijn dagelijkse 10.000 stappen zijn tegen dat
jullie uit jullie nest rollen vaak al vlotjes bereikt. Zuig dáár maar een puntje aan. Al zal het 6-uur-tijdsverschil daar ook wel voor iets tussen zitten. Ik beken.
Maar goed, tijd voor een educatieve noot. Ik vind dat jullie best wat slimmer mogen worden. Hier gaan we dan: Phnom Penh is niet
enkel de hoofdstad van mijn tijdelijke nieuwe thuis, maar vooral ook de bakermat van het communisme mid jaren 70. Met klinkende namen en woorden als Pol Pot, genocide, Kmer Rouge, ... Die
eerstgenoemde freak was tijdens de jaren 1975 tot 1979 verantwoordelijk voor duizenden gruwelijke moorden. Overblijfsel hiervan is het Tuol Sleng Museum (voormalige school, onder impuls van Pol Pot
himself omgebouwd tot gevangenis). Duizenden Cambodjanen werden hier gefolterd, gemarteld, uitgehongerd, noem maar op, ... om vervolgens naar de 'Killing Fields' (letterlijk!) afgevoerd te worden.
Einde verhaal. Ook voor hen. Zonder happy end helaas. Ik bespaar jullie de details. De Cambodjaanse versie van Hitler en z'n Nazi's en Auschwitz, als het ware. Op advies van een meelezende
'ervaringsdeskundige', een bezoekje aan deze 2: een absolute must, maar please niet sparen tot het einde van de reis wegens te beklijvend. En ik ben een goede luisteraar, want mijn kappertje had gelijk: dit kruipt toch wel even in de (zomer)kleren. Als ik al een reden zocht om al die miserie met een frisse pint door te spoelen, dan heb ik deze
alvast gevonden. En kwestie van naadloos over te gaan: altijd goed ook om het overtollige rondvliegende stof wat door je keelgat te jagen. Want 's morgens vertrek je hier uit je hotelkamer netjes
gedoucht enzo, haar ook netjes in de plooi, klaar voor een nieuwe 'werkdag', en 's avonds strompel je diezelfde hotelkamer weer binnen als een halve mol die een hele dag in de grond heeft zitten
wroetelen. Punkkapsel inbegrepen. En een vrouw blijft een vrouw: Startschot voor wat multitasking dus: met kleren en al
onder de douche. Ze accepteren hier geen dienstencheques voor de wasserette en strijkcentrale. Vandaar.
Zo, kindjes. Voor zover alvast weer mijn monoloog. Ik hoop dat u er wat van opgestoken hebt. U lijkt precies wel wat
ingedommeld, maar begrijpelijk na een ongetwijfeld vermoeiende werkweek. Maar ik zié in elk geval dat jullie meelezen. Jawel. Zelfs vanop 10.000 km afstand.
Bon, ik weet niet hoe of waar jullie jullie weekend gaan doorbrengen, maar ik doe dat alvast op een eiland, meerbepaald Koh Rong. Volg maar mee op de kaart. Het
opgejaagd tempo van de voorbije dagen er even wat uithalen. Benieuwd hoe lang ik het hier ga volhouden. Op mijn bijna-verkeersvrije eilandje. Met azuurblauw water. En hagelwitte stranden. En
exotische cocktails. Tijdens de talloze happy-hours. Zucht... .
Over naar jullie.
S
