Ik ga op reis en ik vergeet mee te nemen: mijn handschoenen, thermisch ondergoed en skilatten. Maar het is hier met z'n subtropische temperaturen dan ook geen ski-oord, dus dat komt dan weer even
goed uit.
En 'hier' dat is dan weer in Siem Reap, Cambodja. Precies zoals gepland. Als dat niet mooi is. De uitputtingsslag op 10 km hoogte zit er dus op. En ik ben er niet rouwig om. De vlucht tussen Dubai
en Bangkok was er zelfs eentje op een dubbeldekker, een vlieger met 2 verdiepen dus. Nog niet eerder meegemaakt. Een beetje zoals de 'twiedekker' van Arsène Weba. Maar dan helemaal anders ?
Maar ik keer eventjes terug in de tijd. Maandag 6 maart: D-day. Bijster weinig geslapen de night-before. De traditionele reisstress. Niet erg. We kennen het fenomeen intussen al. Ik haal mijn
schade wel in op de vlieger. De day-before de night-before nog snel even de bloemekes buitengezet. Allez, eigenlijk bij de mama. Allez, eigenlijk binnen dus. Die zullen de komende weken wel met de
broodnodige liefde behandeld worden. Ik ben er gerust in. Mijn voiture ook. Die staat hier anders toch maar in eenieders weg. De Brugse takeldiensten hebben mij al eens gepluimd, en een gepluimd
kieken stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen. Ofzo. Ze zullen hun geld maar bij een ander moeten halen. En ook nog vlug wat openstaande rekeningen betaald. Kwestie van mijn nabestaanden niet
met onnodige schulden op te zadelen. Volgepropte vuilzak naar buiten gebonjourd, velo uit de fietskluis gegrabbeld, naar de statie van Brugge gespurt, onderweg op mijn stappen moeten terugkeren om
mijn rugzak - die vanonder mijn losgeschoten rekker was ontsnapt - weer op te rapen, een paar keer gevloekt, mijn velo ergens in de veel-te-vele Brugse fietsenstallingen gedropt. Over 3 weken weet
ik toch allang niet meer wáár dat was - ik weet het nu zelfs al niet meer. En mij vervolgens op een belachelijk-stipte trein neergeploft om belachelijk veel-te-vroeg in de luchthaven aan te komen.
Hallelujah. Zover zijn we dus al.
Anderhalve dag later:
En hier lig ik dan op mijn queensizebed-naar-Aziatische-normen, in mijn nieuwe thuisland voor de komende weken. Volledig gedesoriënteerd in tijd en ruimte. Heb het gevoel in geen 30 uur geslapen te
hebben. En dat heb ik eigenlijk ook niet. Vandaar wellicht. De liefde met mijn nieuwe thuis is nog pril, maar ik voel nu al dat er iets moois kan groeien. Mede dankzij mijn tijdelijke kotbaas Uncle
Sam. Zijn hotel heet alvast zo. En hij vanaf nu dus ook. Hij is me zopas netjes komen afhalen op de luchthaven. Mijn 1ste tuktuk-rit is dus ook een feit. De eerste mini-hartaanvallen ook. Om maar
te zeggen: 't is hier druk-druk-druk op de weg, maar Uncle Sam is geen brokkenpiloot. Hij dacht wellicht dat ik in den donker de weg niet alleen zou vinden. En dat ging ik wellicht ook niet. Blij
weerzien trouwens na 3 jaar, want ik heb hier een déjà-vu-gevoel. Wegens hier déjà-gelogeerd. Dat zal het zijn. Maar goed, ik ben hier eigenlijk niet voor Uncle Sam. Morgen begin ik er écht aan. Te
beginnen met missie Angkor Wat. Megaspannend. Alsof ik op langverwachte schoolreis mag. En nu best 25 wekkers zetten, of ik slaap garantie 30 uur aan een stuk. Komt erbij dat dit archeologisch
pareltje adembenemend schijnt te zijn bij zonsopgang. En dat is hier eigenlijk al ontiegelijk vroeg. Maar zonsondergang zal ook wel nie mis zijn, zekers? What goes up, must go down, toch? Enfin, 'k
zal er nog eens een nachtje over slapen.
Tot over een dag of 3, 4, ... !
