24 mrt. 2023
🇹ðŸ‡
vanuit Thailand
Ja, u heeft de titel goed gelezen, en nee, ik kan er niet mee lachen. Zelfs niet een klein beetje. En van jullie wordt krak hetzelfde verwacht. Mijn Cambodjaanse
dagen zijn dus geteld. Ik ben intussen alweer aan de hele vlieg-reutemeteut begonnen. In omgekeerde volgorde weliswaar : de 24 uur van Phnom Penh - Bangkok - Dubai- Brussel - Beernem - Brugge.
Zopas deze bittere pil proberen doorslikken met een glas Thaise rode vliegerwijn. Ook al zijn pillen en alcohol niet de perfecte mix. 't Kan me werkelijk geen zak schelen.
De voorlaatste dag, donderdag 23 maart: nog 1 lange bus-verplaatsing, die van Kampot - Phnom Penh. Mijn kotmadam stond er
op als ontbijt nog snel 3 eieren in de pan te smijten. Protesteren had geen zin. Afbieden naar 1 ei of - bij wijze van compromis - naar 2, al evenmin. Tel bij dit eierfestijn nog een
vers(af)gebakken baguette, en een halve fruitgaard aan sappig vers fruit bovenop, en ik wist al dat ik me geen zorgen ging moeten maken om middag- of avondeten te zoeken. Enfin, nog een laatste
groet, twijfelachtige en plakkerige knuffel zelfs, om uiteindelijk af te sluiten met de al vaker gebruikte traditionele woorden - Schwarzenegger in gedachte: "I'll be back" (en nu herlezen op z'n
Schwarzeneggers) :-)
De laatste dag, vrijdag 24 maart: al kweetnie hoe vroeg wakker, ook al is mijn vlucht maar vanavond laat. Niet van nie
kunnen, maar eerder van niet willen. Gewoon. Om nog een laatste paar uur te kunnen genieten van het gevoel van ultieme vrijheid, zon en - zelfs - voorbijrazend verkeer. Nu het nog kan en mag. Want
binnen afzienbare tijd is het allemaal vooral weer veel moeten en weinig mogen. Ik zal er weer lekker frisjes bijlopen als ik in de luchthaven kom, bedenk ik nu. Maar ik verzin wel iets. Zorgen voor
later. Al huiver ik nu al bij nog maar de gedáchte om straks sletsen, short en shirt te moeten inwisselen voor... . Ja, voor wat eigenlijk? Geen flauw benul in welk seizoen ik zal terecht komen.
Best eens meteo.be checken subiet.
Een kleine inzinking later : serieus, zeg?? Herfst??Dat wordt diep grabbelen in die rugzak. Uiteindelijk toch nog iets met lange mouwen en pijpen gevonden. Mijn maag
keert om. Weet niet eens of ik zo gerimpeld op de vlieger zal toegelaten worden. Ik zou haast beginnen hopen van nie.
Even later : Zo, vlucht 1 op 3 is al achter de rug. 't Was maar een opwarmertje. Een vluggertje eerder van ruim 1 uur maar. Straks begint het echte werk. Nog even
tijd dus voor jullie tussen 2 vluchten in, vooraleer er een dikke streep getrokken wordt onder deze blog. Want aan alles komt een eind. En al helemaal aan
mooie liedjes. En aan mijn uurtje gratis WIFI ook, dus dat wordt nog even snel tokkelen.
Bij deze : Dankjewel om me zo trouw te volgen. Het nadenken over een volgende reisbestemming kan bij deze beginnen. Suggesties altijd welkom, al zal ik wellicht toch
gewoon mijn goesting doen.
Genietvan jullie weekend. De volle 47 uur lang.
Nog wat praktische afspraken: ik hoef maandagmorgen niet met een tuktuk opgepikt te worden naar de buro. Een ontbijtje met verse ananas daarentegen, watermeloen,
dragonfruit en sappige mango zou dan wél weer geapprecieerd worden. En laat me misschien gewoon een beetje met rust. Of kom af en toe eens over mijn kopke aaien. Uit compassie.
Deal?
S x
21 mrt. 2023
🇰ðŸ‡
vanuit Cambodja
Je zou verwachten dat in Aziatische landen de geur van rijst en noedels, en spicy kruiden enzo je hele reukorgaan voor eeuwig en altijd als
een parasiet zou binnengeslopen zijn. Dat is ook zo. Punt. Andere lijn.
Tenzij je hier met een rugzak rondtjoolt die je om de zoveel dagen in- en uit moet pakken en niet altijd door iedereen met de nodige zachte aanpak behandeld wordt : dan komt daar de geur van kokos nog eens bij. Mijn flesje kokos-douchegel heeft het dus begeven. En mijn kleren en de rest van mijn hebben en houen
hebben dus ongewild een plakkerige Caraïbische douche gekregen. En nu loop ik dus rond als een wandelende kokosnoot. Of een Bounty, zo u wil. Nog een fles rum en nen ananas erin zien te kieperen,
en ik kan er wel een gekende cocktail mee verzinnen. Het kon dus altijd erger.
Soit, mijn palmboom-eilandje heb ik na 2 dagen ingeruild voor mijn voorlaatste - slik - bestemming : Kampot. Zá-lig stadje. En alles netjes en modern enzo. En
relatief veilig want met trottoirs en al. Ongezien. Eventjes niet moeten zwalpen tussen alle gemotoriseerde verkeer hier. Ook wel veel 'land for sale'. Maar
wellicht nét iets te ambitieus qua afstand om in aanmerking te komen als mogelijk weekend-verblijf.
Twee dagen en 3 nachten op een eiland waren dus duidelijk ruim voldoende om elk zandkorrelke te tellen. Een paar keer zelfs. Om van White beach naar Long Beach te
wandelen, en van Long Beach naar Lonely Beach, en zo kan ik wel nog even doorgaan. Om de rest van mijn parcours nog wat uit te stippelen, en mijn e-reader vanonder het letterlijke stof te
halen. Dat mijn kokoseilandje eigenlijk ook eerder een half party-eiland was dat dag en nacht wakkerblijft (ik noodgedwongen dus ook) - het Ibiza van Cambodja, zeg maar - deze info was mij blijkbaar
ontgaan in de reisgids. Klinkt idyllisch, twee dagen op een paradijs op aarde. Ervan uitgaand dat er in het aards
paradijs ook nauwelijks water uit de kraan komt (tenzij een verdachtebruine substantie), en er links en rechts prisen in je strandkamertje te vinden zijn,
wat doet vermoeden dat er af en toe ook wel eens elektriek zou moeten zijn. Het is bij een occasionele bevestiging gebleven. Maar geen probleem.De was en de
plas kon ook in zee. En ikzelf werk op zonne-energie.Dus dat scheelt weeral.
En voor de rest? Welja, voor de rest geef ik mezelf elke avond een highfive om weeral eens een dag in de hektiek van het verkeer overleefd te hebben, is mijn frigo
wat in de war, en staat er als vieruurtje straks bijgevolg bevroren mango met ijsblokjes op het menu, en doet mijn grote teennagel er alles aan om hier te blijven, en doe ik er dan weer alles aan
hem van het omgekeerde te overtuigen. De onderhandelingen zijn nog bezig.
Enfin, en voor de rest-rest raakt nen mens wel eens uitverteld. Het besef nadert dat mijn Cambodjaanse dagen al lang maar op 1 hand meer te tellen zijn, en ik dus
liever en beter nog eens alles er uit zou willen halen, ipv 'achter de computer' te zitten. U zal het mij wellicht niet kwalijk nemen.
S
18 mrt. 2023
🇰ðŸ‡
vanuit Cambodja
Zo. Intussen rijg ik ze met een snelvaart aan mekaar, 'mijn' tuktuk-rijders. Ik heb ze het liefst jong, fris en fruitig.Voor
slechts 1 reden: die zijn nog wat voorzichtig in het verkeer. Alert ook. Vooral dat laatste is hier wel heel erg van doen. En trouw. Zo trouw als een puppy: ze
brengen je ergens naartoe, wachten braafjes tot je je ding gedaan hebt (of dat nu een uur, of twee, of zelfs langer is) - vastbinden met een leiband aan een paaltje hoeft niet eens - en brengen je
vervolgens weer veilig naar huis. Een slaapwel-kusje ontbreekt er nog nét aan.
Om even op een lezersvraag te antwoorden: ja, er rijden - tussen al dat mannelijk testosteron - inderdaad ook vrouwelijke tuktuk-chauffeurs rond (hier ging wat
gegoogel aan vooraf). Of in elk geval toch ééntje. Máár eentje. En blijkbaar tourt die dan nog enkel rond in Siem Reap (mijn allereerste stop). Had ik dat maar
eerder geweten. Zonde. Ik had me met plezier een dag lang laten ontvoeren. Wat een gemiste kans. En dan heb ik het nog niet eens gehad over dat slaapwel-kuske.
Niet dat de Queen hier zich de hele dag lang door haar privé-taxi-chauffeur in een bolide laat rondvoeren. Verre van. Mijn dagelijkse 10.000 stappen zijn tegen dat
jullie uit jullie nest rollen vaak al vlotjes bereikt. Zuig dáár maar een puntje aan. Al zal het 6-uur-tijdsverschil daar ook wel voor iets tussen zitten. Ik beken.
Maar goed, tijd voor een educatieve noot. Ik vind dat jullie best wat slimmer mogen worden. Hier gaan we dan: Phnom Penh is niet
enkel de hoofdstad van mijn tijdelijke nieuwe thuis, maar vooral ook de bakermat van het communisme mid jaren 70. Met klinkende namen en woorden als Pol Pot, genocide, Kmer Rouge, ... Die
eerstgenoemde freak was tijdens de jaren 1975 tot 1979 verantwoordelijk voor duizenden gruwelijke moorden. Overblijfsel hiervan is het Tuol Sleng Museum (voormalige school, onder impuls van Pol Pot
himself omgebouwd tot gevangenis). Duizenden Cambodjanen werden hier gefolterd, gemarteld, uitgehongerd, noem maar op, ... om vervolgens naar de 'Killing Fields' (letterlijk!) afgevoerd te worden.
Einde verhaal. Ook voor hen. Zonder happy end helaas. Ik bespaar jullie de details. De Cambodjaanse versie van Hitler en z'n Nazi's en Auschwitz, als het ware. Op advies van een meelezende
'ervaringsdeskundige', een bezoekje aan deze 2: een absolute must, maar please niet sparen tot het einde van de reis wegens te beklijvend. En ik ben een goede luisteraar, want mijn kappertje had gelijk: dit kruipt toch wel even in de (zomer)kleren. Als ik al een reden zocht om al die miserie met een frisse pint door te spoelen, dan heb ik deze
alvast gevonden. En kwestie van naadloos over te gaan: altijd goed ook om het overtollige rondvliegende stof wat door je keelgat te jagen. Want 's morgens vertrek je hier uit je hotelkamer netjes
gedoucht enzo, haar ook netjes in de plooi, klaar voor een nieuwe 'werkdag', en 's avonds strompel je diezelfde hotelkamer weer binnen als een halve mol die een hele dag in de grond heeft zitten
wroetelen. Punkkapsel inbegrepen. En een vrouw blijft een vrouw: Startschot voor wat multitasking dus: met kleren en al
onder de douche. Ze accepteren hier geen dienstencheques voor de wasserette en strijkcentrale. Vandaar.
Zo, kindjes. Voor zover alvast weer mijn monoloog. Ik hoop dat u er wat van opgestoken hebt. U lijkt precies wel wat
ingedommeld, maar begrijpelijk na een ongetwijfeld vermoeiende werkweek. Maar ik zié in elk geval dat jullie meelezen. Jawel. Zelfs vanop 10.000 km afstand.
Bon, ik weet niet hoe of waar jullie jullie weekend gaan doorbrengen, maar ik doe dat alvast op een eiland, meerbepaald Koh Rong. Volg maar mee op de kaart. Het
opgejaagd tempo van de voorbije dagen er even wat uithalen. Benieuwd hoe lang ik het hier ga volhouden. Op mijn bijna-verkeersvrije eilandje. Met azuurblauw water. En hagelwitte stranden. En
exotische cocktails. Tijdens de talloze happy-hours. Zucht... .
Over naar jullie.
S
14 mrt. 2023
🇰ðŸ‡
vanuit Cambodja
Het is gebeurd! Het moest er ooit van komen: ik heb mij een Cambodjaan aan de haak
geslagen. Moest u steil achterover gevallen zijn, krabbel dan nu maar weer recht. Niet voor eeuwig en altijd, uiteraard. Of tot de dood ons scheidt. Maar als je hier 's avonds 'in den donker' en
'in een afgelegen gebied' ergens naartoe wil, dan is er maar 1 optie: een vent inhuren. En ja, ik hoor u al denken: waar moet die dan 's avonds, in den donker, in een afgelegen gebied zo persé naartoe? Welja, naar de gerenommeerde Batcaves in Battambang (voor de mama:
vleermuizen-grotten). Googel maar even.
En zo word je eerst een hele dag lang door je persoonlijke gids-slash-tuktuk-rijder op
sleeptouw genomen en van hot naar her gereden. Wáár of wát hot en her precies was, hoop ik u later te kunnen vertellen. Meneer zijn Engels stond nogal wat in zijn kinderschoenen. Vandaar. Maar
hij deed toch zo hard zijn best. Ge zoudt hem dus 5 'freng' gegeven hebben. In elk geval voldoende foto's genomen. Googel-Lens zal me later hopelijk wel feilloos kunnen verklappen hoe mijn dagprogramma
er nu precies uitzag. Ik ben zó benieuwd. En op het einde van de rit eindig je dan, samen met je nieuwbakken/tijdelijke vent vóór de eerder genoemde Batcaves, om te kijken naar hoe miljoenen
vleermuizen, bij het vallen van de avond, plots en gezamenlijk hun grot uitvliegen, de volle 20 minuten lang. Zo brengt een mens hier dus zijn anders eenzame avonden door: al wachtend bij een
donkere, kille grot, waar miljoenen vleermuizen plots, en uit het niets als een kilometerslange zwerm bijen, over je kop zoeven. Qua romantiek kan dit volgens mij wel tellen. Je moet je dus
gewoon proberen inbeelden dat 1 simpele vleermuis plots zegt: 1-2-3, start! En nu vliegen maar! Ik vond dit persoonlijk nuttige informatie :-)
Enfin. Mijn eerder geplande boottocht tussen mijn vorige en huidige bestemming viel dan
uiteindelijk toch niet zo pijnlijk uit als gevreesd. Moest het u al interesseren,
uiteraard. De verwachte 8u of meer, waren er uiteindelijk maar 7-en-een-half, de verwachte houten zitplanken, waren voorzien van een - weliswaar doorzeten - kussentje, en er diende maar een
tiental keer manueel ingegrepen te worden met een meterslange stok toen
de boot dreigde vast te lopen doorde té lage waterstand. Zo'n boottochtje van - omgerekend - een werkdag-lang (kwestie van u een
referentiepunt te geven) is dan weer altijd de ultieme gelegenheid om wat te socializen met gelijkgestemde zielen. Deze keer op het menu: een paar Ieren, Australiërs, en een handvol Nederlanders.
Al kom je die laatste wel weer overal tegen. En zo'n boottochtje begin je doorgaans
met een 15-tal mensen. Lekker comfortabel, zou je denken. En zelfs nog wat been- en
bewegingsruimte op overschot. Maar eindig je met een boedhistische monnik erbij (onderweg ergens opgevist, niet letterlijk uiteraard), nog maar een 9-tal mensen (onderweg ergens over boord
gegooid, ook niet letterlijk), maar vooral héél veel koopwaar voor en tussen je benen, en als het even kan tot op de schoot. Koopwaar, onderweg van alle kanten op onze boot gesmeten. Want zo'n
bootje verplaatst zich tussen de huisjes van opeenvolgende drijvende vissersdorpjes, en zo speelt je tijdelijke cruiseship ook even voor vracht- of containervervoer. Beeld je dus gewoon in dat je
naaste keer een zak vol commissies van de Delhaize ofzo naar de toeristenbootjes op de Brugse reien begint te smijten. "Hier sie ! Zet maar af aan de Gentpoort !"
Zo, straks,vertrek ik (busje komt zo) naar mijn volgende bestemming, hoofdstad Phnom Penh. Eindbestemming, zou je denken, gezien mijn terugvlucht van daaruit vertrekt.
Maar is de enige mogelijkheid om van daaruit op mijn daaropvolgende bestemming te geraken. Nee dus, ik heb mij niet misrekend. Weer urenlang op een transportmiddel, maar lekker genietend van het
voorbij scheurende landschap. U hoort mij niet klagen. Ik zou niet meer durven.
Tot over enkele dagen !
S
10 mrt. 2023
🇰ðŸ‡
vanuit Cambodja
Ondertussen, in Siem Reap. Nog heel even, want laatste dag. Me happy. Niet zozeer omdat ik de deur van mijn 1ste bestemming achter mij toe mag trekken - eigenlijk helemaal niet zelfs, maar vooral
happy om toch een en ander af te kunnen vinken van mijn bucketlijstje. Met groene CM-stylo. Al zou dit met een simpele bic ook wel lukken. Niet nodig dus om nu al nostalgisch te doen. In de eerste
plaats, hoe raadt u het : Angkor Wat. Daar ga ik dus weer, I know. Inclusief speciale vermelding voor de tempel Ta Prohm. Ook wel gekend als de 'Angelina Jolie Tempel'. Voor de kenners of
geïnteresseerden onder u: iets met de film Tomb Raider met Lara Croft. Ik ben geen kenner. China wel. Dat was duidelijk. Wegens vechten en aanschuiven voor een foto op een welbepaalde plaats. Ik
ben geen vechtersbaas, een voorkruiper al evenmin, maar uiteindelijk toch bezweken en de camera boven gehaald.Met alle Chinezen, en dus ook met den dezen. Zo gaat dat hier.
Geen idee eigenlijk wát ik precies getrokken heb. Een hoop stenen, dat in ieder geval. Maar dat zou je eigenlijk ergens van al mijn foto's van de voorbije dagen kunnen zeggen.
De 3-daagse van Angkor Wat is er één op 2 fietswielen geworden. Een survival-tocht op 2 wielen eigenlijk. Eerst en vooral, omdat de verkeersregels hier wat verwarrend zijn. Of misschien eigenlijk
net niet: doe gewoon wat je denkt dat het verstandigst, slimst en het veiligst lijkt, en je geraakt overal. Of toch in elk geval in Angkor Wat. Dus dat viel even mee. Conclusie na 3 dagen: ik ben
een verstandige, slimme en veilige vrouw. Wat dat laatste ook mag betekenen. Ik probeer die lijn door te trekken.
En een survivaltocht ook wel omwille van de broeierige weersomstandigheden. En bovenal : de strikte dresscode - zoals in zovele boedhistische landen - bij het bezoeken van heilige tempels: met
bedekte schouders en knieën. Sans pardon. Kwestie van de goden niet te bruskeren wellicht.
Anyhows, ik had geen goesting om vervloekt te worden, dus op dag 1 braafjes in T-shirt en lange broek de spelregeltjes gevolgd. Na 2 seconden al dikke spijt
wegens overduidelijk overdressed. Dag 2 al wat gedurfder gekleed, nu met T-shirt en korte broek ("ik sleur die dan wel over mijn knieën"). Met goedkeuring van de Canadees uit mijn hotel die een dag
eerder ook in short en teensletsen vertrokken was, en hij leeft op vandaag nog steeds. Niet vervloekt dus. Al had ie achteraf wel spijt van die sletsen. Veel plakkerkes nodig gehad enzo. Namelijk
niet zo handig om hiermee op scheve en onregelmatige treden en rotsen te klauteren. Dus misschien dan toch een beetje vervloekt. Maar los daarvan op dag 3 toch T-shirt en short ingewisseld voor het
- naar boedhistische normen - nog gewaagdere topje en korte fietsbroek. Astemblief.En
nen lange, brede sjaal. Dat dan ook weer. Om mijn bruskerende knietjes en schouders te bedekken.Fietsbroek mét zeem (ja, ik ben goed voorbereid). Geen dag
te vroeg (eerder te laat): de smalle Aziatische fietszadels zijn duidelijk niet gemaakt voor de kloekere Europese billen. Ik vermoed dan ook dat de volgende 3-daagse in hoofdzaak al rechtstaand zal
doorgebracht worden. Maar wishfull thinking wellicht, gezien de verplaatsing naar mijn volgende bestemming, Battambang, met de boot zal gebeuren. Een houten boot. Met houten zitplanken en al.
Afhankelijk van het waterpeil (nu op z'n laagste, gezien de droogste periode van het jaar), een tochtje van 8u of meer. Dus dat wordt even improviseren wat die getormenteerde billen betreft.
Bon, voor zover mijn (medische) update. Hoe gaat het nog met jullie? Nietteveel last ondervonden van de sneeuw? Niet teveel uitgeslierd enzo? Of op jullie gat
gevallen? Kan pijnlijk zijn, hé?
S
07 mrt. 2023
🇰ðŸ‡
vanuit Cambodja
Ik ga op reis en ik vergeet mee te nemen: mijn handschoenen, thermisch ondergoed en skilatten. Maar het is hier met z'n subtropische temperaturen dan ook geen ski-oord, dus dat komt dan weer even
goed uit.
En 'hier' dat is dan weer in Siem Reap, Cambodja. Precies zoals gepland. Als dat niet mooi is. De uitputtingsslag op 10 km hoogte zit er dus op. En ik ben er niet rouwig om. De vlucht tussen Dubai
en Bangkok was er zelfs eentje op een dubbeldekker, een vlieger met 2 verdiepen dus. Nog niet eerder meegemaakt. Een beetje zoals de 'twiedekker' van Arsène Weba. Maar dan helemaal anders ?
Maar ik keer eventjes terug in de tijd. Maandag 6 maart: D-day. Bijster weinig geslapen de night-before. De traditionele reisstress. Niet erg. We kennen het fenomeen intussen al. Ik haal mijn
schade wel in op de vlieger. De day-before de night-before nog snel even de bloemekes buitengezet. Allez, eigenlijk bij de mama. Allez, eigenlijk binnen dus. Die zullen de komende weken wel met de
broodnodige liefde behandeld worden. Ik ben er gerust in. Mijn voiture ook. Die staat hier anders toch maar in eenieders weg. De Brugse takeldiensten hebben mij al eens gepluimd, en een gepluimd
kieken stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen. Ofzo. Ze zullen hun geld maar bij een ander moeten halen. En ook nog vlug wat openstaande rekeningen betaald. Kwestie van mijn nabestaanden niet
met onnodige schulden op te zadelen. Volgepropte vuilzak naar buiten gebonjourd, velo uit de fietskluis gegrabbeld, naar de statie van Brugge gespurt, onderweg op mijn stappen moeten terugkeren om
mijn rugzak - die vanonder mijn losgeschoten rekker was ontsnapt - weer op te rapen, een paar keer gevloekt, mijn velo ergens in de veel-te-vele Brugse fietsenstallingen gedropt. Over 3 weken weet
ik toch allang niet meer wáár dat was - ik weet het nu zelfs al niet meer. En mij vervolgens op een belachelijk-stipte trein neergeploft om belachelijk veel-te-vroeg in de luchthaven aan te komen.
Hallelujah. Zover zijn we dus al.
Anderhalve dag later:
En hier lig ik dan op mijn queensizebed-naar-Aziatische-normen, in mijn nieuwe thuisland voor de komende weken. Volledig gedesoriënteerd in tijd en ruimte. Heb het gevoel in geen 30 uur geslapen te
hebben. En dat heb ik eigenlijk ook niet. Vandaar wellicht. De liefde met mijn nieuwe thuis is nog pril, maar ik voel nu al dat er iets moois kan groeien. Mede dankzij mijn tijdelijke kotbaas Uncle
Sam. Zijn hotel heet alvast zo. En hij vanaf nu dus ook. Hij is me zopas netjes komen afhalen op de luchthaven. Mijn 1ste tuktuk-rit is dus ook een feit. De eerste mini-hartaanvallen ook. Om maar
te zeggen: 't is hier druk-druk-druk op de weg, maar Uncle Sam is geen brokkenpiloot. Hij dacht wellicht dat ik in den donker de weg niet alleen zou vinden. En dat ging ik wellicht ook niet. Blij
weerzien trouwens na 3 jaar, want ik heb hier een déjà -vu-gevoel. Wegens hier déjà -gelogeerd. Dat zal het zijn. Maar goed, ik ben hier eigenlijk niet voor Uncle Sam. Morgen begin ik er écht aan. Te
beginnen met missie Angkor Wat. Megaspannend. Alsof ik op langverwachte schoolreis mag. En nu best 25 wekkers zetten, of ik slaap garantie 30 uur aan een stuk. Komt erbij dat dit archeologisch
pareltje adembenemend schijnt te zijn bij zonsopgang. En dat is hier eigenlijk al ontiegelijk vroeg. Maar zonsondergang zal ook wel nie mis zijn, zekers? What goes up, must go down, toch? Enfin, 'k
zal er nog eens een nachtje over slapen.
Tot over een dag of 3, 4, ... !
04 mrt. 2023
🇧🇪
vanuit België
Weet u nog? Zondag 8 maart 2020: met een rugzak vol goesting vertrok ik toen richting Laos. Om zo halverwege mijn tentje op te kunnen slaan in buurland Cambodja. Bijzonder strak plan dacht ik toen.
Al liep het even anders. Dat laatste hoofdstuk althans. Laos kon nog netjes - zij het op de valreep - afgevinkt worden. Deel 2 daarentegen, Cambodja, was even andere koek. Erbinnen geraken: ça va
nog. Maar de omgekeerde beweging leek precies niet zo evident. U weet wel: Corona enzo. En geannuleerde vluchten, en gesloten landsgrenzen en een repatriëring en blablabla… . Een regelrechte soep
dus. Voor ieder van ons uiteindelijk. Ruim 2 jaar lang.
Maar goed. Intussen zijn we 3 jaar, en een lijf vol boosterprikken verder. Van dat ene beruchte virus lijken we alvast dus verlost. Daar ga ik van uit. Dat andere virus - het reisvirus – lijkt
minder makkelijk te temmen. Tot u spreekt dan ook een overtuigde anti-vaxer.
Mijn pijlen zijn nu dus enkel gericht op Cambodja. En ze zijn vlijmscherp gesneden. Geen totaal onbekend terrein meer. Da’s wel waar. Ook al heb ik er destijds enkel desolate straten en gesloten
gebouwen gezien en wanhopige reizigers tegen het plakkerige lijf gelopen: ik heb er nog een ferm eitje te pellen. Het hoogtepunt van de reis – de archeologische site van Angkor Wat in Siem Reap
(check de Cambodjaanse vlag) – moest toen de ultieme afsluiter worden. Ook hier : geen binnenkomen aan, wegens toe. Gesloten. Potdicht. We gooien de boel nu ondersteboven en starten de reis
hiermee. Ik laat me geen 2 keer vangen. Ik zal mijn luttele voorbereidingen van de vorige keer dus achterstevoren moeten lezen. Zal wel lukken. De Arabieren lezen al heel hun leven zo. Mijn
gepersonaliseerd toegangsticket - met verplichte foto en al - is alvast in de sacoche. Of rugzak, zo u wil. Ik mag er over een tijdspanne van 7 dagen welgeteld 3 dagen rondzwerven. En ik ga er mijn
tijd voor nemen. Dat denk ik toch. Al zal het ongetwijfeld rap jukken om verder naar andere oorden te tjolen. We zien wel hoe snel de ‘archeologische-tempel-vermoeidheid’ zal toeslaan. No
stress. Want zo’n kenner ben ik nu ook weer niet. En een heilig boontje al evenmin. De eerste dagen hoop ik alvast nog met een frisse en open blik ten volle van al die boeddhistische pracht te
kunnen genieten. Dat moet nog net lukken. Samen met half China wellicht. Dat dan weer ook. Want ook zij hebben de weg naar Cambodja intussen blijkbaar teruggevonden. Ze lopen dus niet enkel de
Brugse kasseien weer sjiekeplat. Je herkent ze trouwens nog steeds aan hun gespleten ogen. Maar ook wel aan hun mondmaskers. Ook dát zal vermoedelijk weer tot mijn standaard-garderobe gerekend
moeten worden. Ik kan er perfect mee leven.
Maandag 6 maart beginnen we dus aan missie Cambodja 2.0. Via een tussenlanding in Dubai en vervolgens Bangkok, hoop ik een kleine 24u later (je moet er blijkbaar wat voor over hebben) de
Cambodjaanse grond te mogen kussen. Volgens het laatste weerbericht: enkel zien dat ik mijn lippen niet verbrand. Just saying. Mijn visum werd intussen ook al netjes geregeld. Met dezelfde
verplichte foto. Cambodja binnen geraken zou dus - ook nu - geen probleem mogen zijn. Een zin die me verdacht bekend in de oren klinkt. En een kleine 3 weken later – ergens op zaterdag 25 maart –
is de Belgische grond weer aan de beurt. Dat ‘kussen’ hou ik daar nog even in beraad. De dag dat het Belgisch zomeruur nota bene weer in voege gaat. Altijd leuk voor jetlag enzo. Ik zal er niet van
wakker liggen. Of misschien net wel. Wie zal het zeggen.
Enfin. Wat er tússen die 2 data zal gebeuren, zullen jullie hier netjes kunnen meevolgen.
Zo. Ik heb gesproken. U weet intussen nog wat u te doen staat? Gegevens achterlaten op de mailinglijst hier ergens links of rechts. Zoek het zelf maar uit. En vanaf dan lekker meegenieten. En laat
ons er vooral geen monoloog van maken. Uw stem telt ook. Da’s zeker da.
Leuk dat je met me meereist!
Groetjes,
San
